कञ्चनपुरको भीमदत्त नगरपालिका–९ खल्लाका रङ्गे बुढा ७३ वर्ष हुनुभयो । उहाँ डेढ दशकअघि डडेल्धुराबाट बसाइँ सरी खल्ला झर्नुभएको थियो । जङ्गलमा पाइने कडीपत्ता बिक्री गरेर बुढाले जीविकोपार्जन गर्दै आइरहनुभएको छ ।
“छोराहरू स्वदेशमा काम नपाएर विदेश गएका छन्, घरमा म एक्लै छु”, उहाँले भन्नुभयो, “खल्लामा बस्न थालेपछि यहाँको वनमा पाइने कडीपत्ता बेचेर जीवन निर्वाह गरिरहेको छु ।”
Advertisement
टुँडिखेलका लोकबहादुर थापाले पनि यसलाई आम्दानीको स्रोत बनाउनुभएको छ । बस्ती नजिकैको वनबाट सङ्कलन गरेर भारतमा बिक्री गर्ने उहाँले यसबाट मनग्य आम्दानी गर्नहुन्छ । “पत्ता सङ्कलन गरेर भारतमा बिक्री गर्छौँ, यो काम गर्न थालेको धेरै भयो”, उहाँले भन्नुभयो, “उब्जाउ हुने जमिन छैन, खेतीपाती हँुदैन, यसैबाट रासनको जोहो गर्नुपर्छ ।”
चुरे भेगमा पर्ने भीमदत्त नगरपालिका–९ को खल्ला, मुसेट्टी र टुँडिखेलका स्थानीयको आम्दानीको स्रोत कडीपत्ता बनेको छ । कामका लागि विदेश वा अन्यत्र नगएका यहाँका स्थानीयले कडीपत्ता बेचेरै गर्जो टार्ने गरेका छन् । उनीहरु सीमावर्ती भारतीय बजार टनकपुरमा यसको बिक्री गर्छन् । बिक्री गरेर पाएको रकमले खाद्यान्न किनेर उनीहरू फर्किने गर्छन् ।
कडीपत्ता सुगन्धित मसलालगायत प्रयोजनका लागि प्रयोग गर्ने गरिन्छ । भारतीय बजारमा यसको माग धेरै रहेको लोकबहादुर बताउनुहुन्छ । “सिँचाइको सुविधा छैन, आकाशको पानीको भरमा खेती गर्नुपर्छ”, उहाँले भन्नुभयो, “छ महिना खान पनि अन्न पुग्दैन, पत्ता बेचेर रासन किन्छौँ ।”
यसबाट मासिक रु १५ हजारसम्म आम्दानी हुने गरेको सुरेन्द्र कठायतले बताउनुभयो । उहाँका अनुसार सुरुमा कडीपत्ता काटेर घाममा सुकाइन्छ । त्यसपछि पात छुट्याएर बिक्रीका लागि लैजाने गरिन्छ । “३५ रुपैयाँ भारु प्रतिकेजीका दरले बिक्री हुन्छ, सुकाएर पत्ती छुट्याएपछि बोरामा राखिन्छ”, उहाँले भन्नुभयो, “एक बोरामा ३५–४० केजीसम्म अटाउँछ, काटेपछि पत्ता दुई पटकसम्म पलाउँछ ।”
वनमा पाइने कडीपत्ताबाट आम्दानी हुन थालेपछि स्थानीयले खेतमा पनि रोप्न थालेका छन् । वनमा बेला–बेलामा हुने आगलागीले योलगायत जडीबुटी जलेर नोक्सान भइरहेको स्थानीय धौली पवित्रा बोहराले बताउनुभयो । “हामीसँग धेरै जडीबुटी छन्, तर चिन्न सकेका छैनौँ”, उहाँले भन्नुभयो, “डढेलोले आम्दानीको स्रोत नोक्सान भइरहेको छ, समयमै स्रोतको पहिचान गरेर सदुपयोग गर्न सकिए राम्रो हुन्थ्यो ।” —
